Al bijna 18 jaar woon ik hier op de Oosterstraat en omdat wij iets verder van de weg wonen zien we heel vele dingen ook niet. Degene die van ons alles kunnen zien en dat ook goed in de gaten hielden waren onze buurman Simon en buurvrouw Annie.
Als de postbode bij ons weer eens niet het pad op durfde vanwege de hond dan werd het pakje aan de overkant gebracht. Buurvrouw zei dan altijd al "Ohhh die hond die doet toch niks, zo'n lief beessie" maar daar zou ik mijn hand toch echt niet voor in het vuur willen steken.
Als ik mijn pakketje daar dan op kwam halen en vanuit hun kamer het zicht op ons pad bekeek zag ik dat er helemaal niets onzichtbaar bleef en dat het toezicht prima was :-)
Een zwaai als we het pad af fietste en buurman en buurvrouw met zijn tweetjes in de tuin aan het koetellen waren, soms een kopje thee als ik iets meer tijd had om mijn pakketje op te halen en af en toe een praatje bij het hek. Ze waren er gewoon altijd.
Toen zij in 2013 hun 60-jarig huwelijksfeest vierde heb ik hun een mooie fotoreportage aangeboden en wat was dat mooi om te doen. Het was genieten zowel voor hun als voor mij. De foto's zijn voor mij al heel dierbaar laat staan hoe dat moet zijn voor de familie.
Maar het afgelopen jaar ging het wat slechter. Buurvrouw kwam te vallen en hield last van haar arm. Buurman werd soms wat vergeetachtig. Maar geen probleem als je al meer dan 60 jaar getrouwd bent. Dus zorgde buurman voor buurvrouw en buurvrouw voor buurman.
Op 6 februari 2016 kwam buurman te overlijden. Hij was ziek geworden en heeft een paar maandjes gekwakkeld voordat we afscheid van hem moesten nemen. Het was een bijzonder mooi afscheid en je zag echt het vreselijke gemis bij onze buurvrouw. Deze twee mensen waren zulke maatjes hoe moest dat nu verder. Buurvrouw Annie kon niet meer alleen in huis dus namen de kinderen de zorg over tot dat er een oplossing werd gevonden. Gelukkig kon buurvrouw naar het verzorgingshuis waar een mooie kamer voor haar was. Ook haar kat Siep mocht mee en dat was een hele geruststelling.
Ik kwam op maandagochtend van de sportschool en dacht ik ga even bij buurvrouw Annie kijken. Mijn werk kan wel even wachten, dat half uurtje maakt ook niet uit. Hoe mooi haar kamer daar is en of ze al wat kan wennen. Maar wat was ze oud geworden en wat was ze zwak. Ze vertelde dat de zusters heel lief voor haar waren en dat ze al een taart had gewonnen met de bingo. Maar ook dat ze heel moe was en het praten ging haar ook niet zo makkelijk af. We hebben samen een kopje thee gedronken en toen ik wegging heb ik haar nog een dikke kus gegeven.
Dag lieve buurvrouw Annie......
3 dagen later op 14 april, is zij rustig in haar slaap overleden, misschien wel van liefdesverdriet.....
Het is goed zo en ze zijn weer bij elkaar maar wat is het stil en rustig. Tijdens haar uitvaart werd mijn prachtige slideshow getoond. Twee mensen die zoveel van elkaar hielden en zo'n mooi leven met elkaar hebben gedeeld. Het was prachtig om te zien.
Als wij het pad afrijden zien we nu een leeg huis met heel veel herinneringen, geen zwaai meer en geen praatjes meer bij het hek en hoewel ik weet dat het zo goed is..... is het stil op de Oosterstraat.
